...Bir də o ev vardı, dostum,

Bir də o ev...

Yaydı...

Günəş göy üzünü qarşımışdı

Biçilmiş zəminin,

Sapsarı kövşənlərin ortasında

Qaralırdı o evin məzarı...

Yaralı əllərini Allaha uzadıb durmuşdu

Yanğından qaralmış divarları...

Nə qapısı Nə pəncərəsi

Nə damı...

Mənə nağıl edilən qarı kimiydi o ev...

Kədərinə çəkirdi adamı...

...Bir də o ev vardı, dostum,

Bir də o ev...

Kandarınacan gəlib çıxmışdı zəmi

Bərəkət...

Bərəkət...

Bərəkət...

Bütün kəndi şumlayıb buğda əkmişdilər

Təkcə o,

O qarı evinin içində yanmağı seçmişdi

Dağıdılmağı seçmişdi...

Şumlanmağı seçmişdi və

Ondan da

Evindən də əl çəkmişdilər...

Bir də

Meyiti çıxmışdı ordan...

37-də güllələnən

Ərinin və oğlanlarının ruhuyla isitmişdi divarlarını

Uzun illər boyunca

 

Xəstələnmişdi - tək qalmışdı...

Susuzlamışdı - tək qalmışdı...

Ağlamışdı - tək qalmışdı...

Zəmi

Kandarınacan gəlib bitmişdi,

Sarı-sarı buğdalar xışıldaşırmış yuxularında

Aclıq illəriymiş və qarı çörək tapmırmış doyunca...

 

...Bilirsənmi, dostum...

Yuxumdaydı bu gecə o ev...

İlk gördüyümdə necə sarsılmışdım, İlahi!

Bir də hekayətini dinlərkən...

Bir cüt göz yaşı axıb getmişdi yanağımdan

Üzümü çevirmişdim biçilmiş zəmiyə

Və yanımdakı adam

Təsəlli vermişdi -

"Son anında tək deyilmiş", - deyə...

Dostum...

Gedək bir gün şam yandıraq

Susaq o evin məzarının önündə

Olurmu?...

 

Hanı üfüq,

Hanı buludların arasından közərən günəş,

Niyə üşümürəm bəs?

Niyə nə dayanmır,

Nə yol getmirəm,

Niyə almıram nəfəs

Və niyə boğulmuram?...

...Əlimi altına tutub durduğum bulağın

Suyu niyə islatmır barmaqlarımı?

Doldurmur ovcumu,

Niyə, dostum, niyə?

Niyə yox olmuş kimiyəm,

Və niyə ölmürəm?

Buralar haradır belə?...

Bilmirəm, dostum,

Bilmirəm...

 

Mənim nağıllarım başqa cürəydi

 

...Mənim nağıllarım başqa cürəydi

İçində

Yaz otu,

Çöl iyi vardı

Adi adamların hekayətləri

Adi adamların ürəyi vardı.

Bir budaq sınanda, anamın əli

Sehrli olurdu Sirli olurdu

Ölümdən, məzardan qorxmayım deyə

Mənim nağıllarım diri olurdu.

Bir çoban,

Bir qoca,

Bir də bir ağac

Mağara Dağ çayı Arı pətəyi

Davadan qayıdıb ölən bir ata

Bir də bir zülmkar əmi varıydı...

Ağır illərinin əhvalatları

Anamın qorxulu nağıllarıydı...

Nağıla inanan vaxtı deyildi 42 yaşında

Bir qış gecəsi

Yorğun saçlarında dən doğulmuşdum

Bir uzun nağılın sonu çatmışdı,

Alma düşməliydi

Mən doğulmuşdum.

Sonra

Nağılların məndən əvvəli

Məndən sonrasına qarışdı getdi Anam.

Bir yaz günü.

Son nağılını.

Son nağıl dadında

Danışdı, getdi.

 

Heyyy....

Bu uzun yolçuluğun

Harasına gəlib çatdıq?

Dilək qapısının bağlı

Sırasına gəlib çatdıq.

Ömür dediyimiz nə ki,

Dönüb uşaqlaşdıq bir az

Yoxa yaxınlaşdıq bir az

Vardan uzaqlaşdıq bir az.

Özümüzə bir qıraqdan

Baxdığımız yerə gəldik

Hər gecənin səhərindən

Qorxduğumuz yerə gəldik.

Ey yerin-göyün sahibi

Bizdən xəbərin oldumu?

Ruhumuza hopdurduğun 

Sözdən xəbərin oldumu?

Heyyy.

Zamansız!

Heyyy.

Məkansız!

Zərrə-zərrə işıq adam

Səmaların qapısına

Çatıb dayanmışıq, adam!

Bu yuxudan ayılmazlar.

Çaşıb

Oyanmışıq, adam.