Alman hesabı
O gün, hə, o gün
sən dodağında qırmızı qətiyyət,
əynində "qadın hüquqları və qaşqabaq"
gəlmişdin görüşə,
mən boğazıma qara bir ciddiyət taxıb,
təraş olub,
bəyəndiyin ətirdən də vurmuşdum.
O gün idi, hə, o gün
13-ü cüməyə düşmüşdü,
"Araz" kafesində ayrılmaq üçün görüşürdük,
Azərbaycan kimi...
ofisiant,
bizi görən kimi öskürmüş,
sifətinə gülüş, dilinə hazır rusca sözlər geyinib
gəlmişdi yanımıza.
Mən "Günah anandadı!" salatı,
yanında "Sən məni başa düşməzsən" qızartması istəmişdim.
Sən "Özün bilərsən" şorbası demişdin,
bir də "Mən yaxşı yaşamaq istəyirəm" püresi.
Sükutun qədəhinə
qırmızı, kəmturş ittihamlar süzülən kimi,
hörmət quşunun boğazı üzülən kimi, hesabı istəmişdik.
O gün, hə, o gün,
13-ü cüməyə düşmüşdü
Ucuz bir ayrılığın hesabını ödəmişdik
alman hesabı.
Sən masadan
"Sənə qalmamışam" deyərcəsinə çantanı götürüb getmişdin.
Mənsə addımlarımın
saatını çox geri çəkmişdim,
amma qürurumdan - çinarlara qohum qürurumdan,
sən bir Meduza kimi uzaqlaşarkən,
dönüb baxmamışdım arxanca.
Arada düşünürəm o günü:
dönüb baxmışdınmı arxamca?
Baxmışdınsa, axı nədən
o gün o küçədə bircə heykəl vardı,
Nizaminin heykəli.
Wall Street
Küçənin ayağında bir uşaq dilənirdi,
saç rəngi: qürubdan bir saat əvvəl.
Ağköynək bir kişi hər saatbaşı
üzü Brodveyə baxan binadan eşiyə çıxırdı,
papiros çəkib, boşluğa atılmış bumeranq kimi
geri qayıdırdı şüşə qapıdan.
Hər dəfə ağarırdı o kişinin bənizi
siqaretə çıxdıqca.
Təzyiqi dollar kimi qalxıb-düşürdü sanki; qalstuku əyilirdi.
Cırıq, kirli paltarı bir quldur gəmisinin
yıpranmış bayrağıtək küləkdə dalğalanan,
papağı səkilərin hər yeriylə öpüşmüş
o balaca dilənçi, oxuduğu romanda
xoşladığı cümlənin altından cızıq çəkən
bütün adamlar kimi, bir an ayaq saxlayıb
ona qəpik tullayan mərhəmətli kəslərin
xəyalında böyrünə yekə bir quş qoyurdu.
Dəcəl, yaramaz külək,
şüşəli qapıdan hər saatbaşı
siqaret çəkməyə çıxan kişinin
qalstukunu çox qədim bir saat kəfgiritək
yelləyirdi durmadan.
Axşama az qalırdı.
O dilənçi uşağın tərtəmiz gözlərində,
get-gedə anasına oxşamağa başlayan
balaca, qonur pişik əl-üzünü yuyurdu...
Tanış küçələrdə
Axşamüstü saat beş radələrində,
sənədsevər dövlət idarələrində
içindəki şeiri qanunsuz silah kimi
hamıdan gizlədən bir adam
tez-tez saatına baxmağa başlayır;
bir pişik miyoldayır divardakı kölgəsinə,
qalstukunu boşaldır,
dünəndənqalma bir ümid tapıb başını qatır...
Öz adı başqa olan qadınlar küçəsindən keçib düşünür:
çoxdandır yorğun təbəssümlər ayıdır, ödənişli səadətlər həftəsi.
İndi onun fikrincə,
dostların yarısı xərçəngdən gedib,
yarısı təkəbbürdən...
İndi o bilir ki,
mövsümlərin dəyişməsini çiçək dükanları,
yolların uzunluğunu siqaret qullabları ilə ölçdüyü adam
meşələrin birində ağaclara qonşudu.
Axşamüstü saat beş radələrində,
bir adam mövsümləri masasındakı
təqvim yarpaqlarından cırıb atmağa başlayır.
Bir azdan tanış küçələrdən birində,
əlləri ciblərinin,
gözləri eynəyinin dərinliyində çırpınarkən,
başını qaldırıb buludlara baxacaq və gülümsəyəcək.
