Nurəngiz Gün
(1938-2014)
Şair, publisist. “Tanrı bəşər övladıdır”, “Ağ qanadlar”, “Günəşə dua”, “Yol gedirəm”, “Xocalı simfoniyası” kitabların müəllifidir. Əsərləri bir çox dillərə tərcümə edilib, Türkiyə, Estoniya, Özbəkistan, İran, İraq, eləcə də keçmiş Yuqoslaviyada çap olunub.
Yol gedirəm
Dodaqlarımda təbəssüm,
Bəbəklərimdə ümid və qürur,
İçimdə ağlamaq ehtiyacı...
Yol gedirəm, yorulanadək.
Ovcumda sirr,
Barmaqlarımda qabar,
Ürəyimdir... varım-yoxum,
Yol gedirəm, saplağından qırılanadək.
Saçlarımda rüzgarım,
Ruhumda ana laylası,
Başımda məğlub eşqim,
Yol gedirəm, sinəm qaralanadək.
Önümdə silsilə dağlar,
Sərt qayalar, soyuq dəniz,
Qərib canla, bu tək cana, qürub çağı
Yol gedirəm, öləziyib saralanadək.
Arxamda sarp enişlər,
Çiynimdə Günəş tayası,
Ağuşumda Jaləm və titrəyişim...
Yol gedirəm, yol olanadək.
Ürəyimi eşit, dünya
Dünya çiyinlərimdə,
çiynim dünyadan ağır.
Endirdim başımı çiynimin üstə,
gördüm qollarım yoxdur.
İki qolum – iki budaq.
İki qolum ikisi də dirəndilər göy üzünə.
Baxdım bədən torpaq üstə,
iki qolum ikisi də
üzür keçir göy üzündən.
Ürəyimi eşit, dünya!
Qollarım hövl eyləmiş,
Torpaq iki haçadır,
Körpu heyrət içində,
Məftillər qocalıbdır,
gör haçandır
iki yol arasında
qollar naçar qalıbdır!
Dünya! Mənə həyan ol,
Göyləri səksəndirmə,
qollarım yol gedəsidir,
Onu həsrət uçurub,
qollarıma ana ol,
qollarım yorulubdur,
qollarımı ovundur!
Dünya, mənə yiyə dur!
O sahilə... baxınca
ürəyim suya dönür,
Bədən qolsuz çırpınır,
yerə-göyə sığınmır,
Dağlar boy vermir mənə,
barı Allah göyündə
qollarıma yol eylə!
Dünya, özün cavab ver!
Mənim bədənsiz qollarım
gül-çiçək çələngini
görən, necə tutacaq?
Dönüb bir cüt quş olunca
ağarıb göy üzündə
bədənsiz necə uçacaq?
Ömrü darda, başı qalda,
o təklənən torpağımı...
görən, havax, hansı üzlə
hansı təşviş içində...
necə, nə cür qucacaq?!..
Mənə soyuqdur, günəş...
Günəş!..
Mənə soyuqdur.
Axı mən qütbə gedən tək gəminin
məzlum mənzərəsinə dözümsüz oluram.
Axı üşüyürəm mən hərdən
azad qanad yoluna atəş açan
zalım ovçu üzündən.
...Günəşim!
Tez-tez röyalarımdasan!
Bir dəfə də xəyalımda
səninlə öpüşəndə,
qucaqlaşıb demişdim:
Məhvəşim! Atəşim! Sahib dur!..
Məşum toxunur hər şey.
Çək məni, apar məni.
Apar, apar!..
Yerdə mənə yaman soyuqdur, Günəş!
Dünya çıxıb yadımdan
Tanrım, bağışla məni,
dünya çıxıb yadımdan.
Heç bilmirəm səma harda, yer harda?
İnsanlar hardadır, mən harda?
Təkcə İsa Məsihin
Çarmıxda saralan çöhrəsi
Asılıb eyvanımdan, çökür bəbəklərimə,
Çəkilmir xəyalımdan.
Bir də ki, zavallının
ölümcül dərəcədə kədərlidir naləsi!
Nisgil təbili döyür mənim
mütəəssir... qulaqlarımda...
Apar məni, apar
Mən gedirəm axar çaya deyəm ki,
Mənim sadiq yarım ol,
Al məni də qoynuna,
apar get.
Mən gedirəm axar çaya deyəm ki,
Mən burda darıxıram,
ögey kimiyəm sanki.
Apar məni uzaqdakı məcrana,
Ört üstümü çınqıl-mərcanlarınla,
Apar, get.
Könül yaman sıxılır...
Apar get, ən dərin dəryaçana
O sözü də... pıçılda sən ona.
De ki, asimanla aranızda qalacaq
Mənim sənə sonuncu dediklərim.
Apar get...
Apar, apar,
Yadlardan yorulmuşam, aşiyan ol,
Sərinlik istəyir can...
Apar, məni də apar!
Daha könül qəhr edir.
Apar, apar!
Axar çay...
