Tofiq Abdin

(1941-2014)

Şair, publisist. Əməkdar mədəniyyət işçisi. “Qobustan” sənət toplusunda, Azərbaycan Tərcümə Mərkəzinin “Xəzər” dünya ədəbiyyatı dərgisində çalışıb. “Nəğməli gecələr”, “Sahilsiz dünya”, “Şəhərimiz ayaq açır”, “Ata sevgisi”, “Poeziya”, “İstanbul notları” adli şeir və publisistik  kitabların müəllifidir.

 

***

Hara gedir bu məmləkət, görəsən,

gedir şellənə-şellənə

qarşıdan bir bəla gəlir,

aman, yellənə-yellənə

 

adamları adamlıqdan çıxıbdı

boyunbağı körpüləri taxıbdı

öz əliylə öz evini yıxıbdı

yollarını daş-kəsək yox

sular tutub,

sular sellənə-sellənə

 

sözlərinə heç bir məhəl qoyan yox

təklənibdi bir kimsədən həyan yox

tikənindən dağıdanı daha çox

danışmağa dili də var

eşitmirlər,

qalıb dillənə-dillənə

 

yaman  uzun sürdü bu alış-veriş

zamana sığmayır bu vaxtsız gərdiş

xeyrə yozulmayır bu gediş-gəliş

bizsə qalmışıq ortada,

hələ küllənə-küllənə

 

küçələri gül-çiçəyə bürünür

adamları yaşamır ki, sürünür

kimsə bilmir sabah necə görünür

gözlər ora millənib,

qalıb millənə-millənə...

  

***

...bəlkə, bir daha şeir yazmadım

yazmamağımın min bir nədəni var,

bəlkə,

min birdən də çox.

 

minindən biri:

bu dünyadan gedəndə

onları tapşıra biləcəyim

kimsəm yox!!!

ömrün bu çağına gəlib çıxdım ki,

məni ağlayanlar ağlamasınlar

uzanan günlərin içindən çıxıb

açıq gözlərimi bağlamasınlar

Allah sevgidənmi yaşatdı məni

yoxsa, bu cəzamı,

dostdan, tanışdan

ayırıb

bir ayrı dünyada oyatdı məni,

oyanıb dünyanı yuxulu gördüm

gözümü açmamış

iməkləməmiş

bu qoca dünyanı yıxılı gördüm...

buludundan qorxdum, çayından qorxdum

başımın üstündə fır-fır fırlanan

qarğışından qorxdum, vayından qorxdum,

məni sevənlərin sayı azaldı

mənə nə oldusa

döz, dur dedilər

sənin alın yazın bütün olanlar...

bu yazı mənimlə ölsəydi barı,

rahat yaşayardı mənsiz qalanlar...

 

***

bu qorxu o tindəymiş,

həmən qarşıma çıxdı.

çıxıb bir yad gözündən

həmən içimə axdı.

 

mən necə görməmişəm,

mən necə kor olmuşam,

bu yaşda bu qorxunu

içimə doldurmuşam.

 

ha çapala, ha vuruş

ata bilmərəm onu

heç belə gözləmirdim

mən ömrümün sonunu.

 

yazıq ömrümə yazıq

məni güdürmüş bu şər.

atalar düz deyibmiş:

qorxan gözə çöp düşər.

 

***

Öləndən sonra,

çox demirəm,

bir azacıq üşüyə bilsəydim

qışda

canım bir azcıq isinsəydi

yayda

öləndən sonra darıxmaya bilsəydim

o tənhalıqda

ah... bir oyana bilsəydim

hər sabah

 

oyandığım kimi Dan üzü

gəlib öpə bilsəydim

balalarımın üzündən

ruhum bir duman olub

keçsəydi Muğan düzündən

oyana bilsəydim

bir daha ölməzdim, düşünürəm...