Vaqif İbrahim
(1945-1983)
Şair, publisist. SSRİ-Bolqarıstan “Drujba” jurnalı redaksiya heyətinin üzvü olub. “Bu torpaqda doğulanlar”, “Ömür balladası”, “Dünyanın keşiyində”, “Mehribanlıq işığı”, “Taleyimə yazılanlar”, “Vaxtla üz-üzə” və digər kitabların müəllifidir. M.Qorki adına Ümumittifaq mükafata layiq görülüb.
Sənsiz darıxmışam
Şəhər evlərinə sığışmıram mən,
Beton divarları, de, necə sevim?
Çoxdandır yanına yığışmıram mən,
Bağışla sən məni, ay ata evim.
Yoruldun sən mənə “gəl”, “gəl” deməkdən,
Tükəndi söhbətin, qurudu arxın.
Arxamca boylanıb yol gözləməkdən,
Gözün nurdan düşdü,
söndü çırağın...
Gəlir uşaqlığım, gəlir yadına,
Necə oxşayardım çəmən telini.
Səsləyib yoruldun,
saldın yanına
Bacandan yüksələn tüstü əlini.
Bilirəm, əlini məndən üzərək
Küsüb oturmusan daş üstündə sən.
Məni görən kimi, sandım uşaqtək
Sevincdən üstümə yüyürəcəksən...
Sənsiz darıxmışam, darıxmışam mən,
Hasarın boyuma sanki biçilib.
Mən qoyub getdiyim o ev deyilsən,
Bir az sınıxmısan,
Boyun kiçilib...
Üfürüb sobanı nəfəsimlə mən,
Çoxdan oxşamıram tüstü telini.
Odunlar istidən bişən, ləhləyən,
İt kimi çıxartmır alov dilini.
Qəlbimdə həmişə doğmadır yerin,
Səninlə könlümə bir qürur gəlib.
Silinib toz basmış pəncərələrin,
Elə bil gözünə işıq, nur gəlib.
Dəyişib səmtini zaman da sanki,
Salıb öz yolunu indi yanından.
Bacadan yüksələn tüstü deyil ki,
Çəkdiyin həsrətdi çıxır canından.
Cavabdehəm
Ömrüm qürub eləyən
Minlərin, milyonların
Ömrünün davamıdır.
Bu şərəfli bir ömrə
Dünyada cavabdehəm.
Adım,
Mənə ən yaxın
bir insanın adıdır,
Bu ada cavabdehəm...
Özümə cavabdehəm.
Ömrümdən düşüb qalan
İzimə cavabdehəm...
Narahatam hər zaman.
Ömrümün üfüqündən boylanan
Qara gözlü, gülər üzlü
Bir qıza cavabdehəm.
O, yadıma düşəndə
Qəlbim sərinlik içir...
İnsanam, bəli, insan!
Bu dünyanın taleyi
Gəlib əlimdən keçir...
Buna görə dünyaya
Bəli, mən cavabdehəm.
Bəşərin sabahına
İndidən cavabdehəm.
Düşünürəm anbaan:
Taleyim də özümə
əgər tapşırılmasa,
Özümü insan sana
bilərəm nə haqla mən?
İnsanam, əsl İnsan!
Dünyanın taleyinə
Cavabdeh olmaqla mən!!!
Səni düşünürəm
Gecə...
səni düşünürəm,
gecəm –
ovcumda sıxdığım kağız kimi
əzik, qırışıq...
Küçəyə _
pəncərəmdən,
ürəyimə –
uzaq-uzaq xatirələrdən
düşür işıq...
Həyat ağacı
Həyat nəhəng,
Qocaman ağacdır,
bizik barı.
Qəbirlər bu ağacın
xəzan vurmuş-tökülmüş
sapsarı yarpaqları.
İçərişəhər
Axşamüstü
daş hasarlar arasında iri gözdür.
Daş kirpiklər arasında
parıldayan qara gözdür.
Yaşamaq eşqi
Qəbiristanlıq...
Sinif otağı kimi sakit.
Elə bil kimsə sual verib,
dinc qoymayıb dilini:
– Kim yaşamaq istəyir?
Hamı əlini qaldırıb,
başdaşına dönmüş əlini...
