Adil Mirseyid
(1952-2014)
Şair, publisist. Əzim Əzimzadə adına Azərbaycan Dövlət Rəssamlıq məktəbində təhsil alıb. Azərbaycan Tərcümə Mərkəzinin “Yol” ədəbiyyat qəzetində redaktor (1992-1993) vəzifəsində çalışıb. “Güzgüdəki adam”, “Vernisaj şeirlər”, “Ay Süvarisi” adlı şeir kitablarının, “Ruhlarla İnsanlar arasında” esselər toplusunun, mədəniyyət və incəsənət sahəsinə dair 200-dən artıq məqalənin müəllifidir. Əsərləri bir neçə dilə tərcümə olunub. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin beynəlxalq Rəsul Rza mükafatına layiq görülüb.
saz ovqatı
pəncərədə qarğa tükü qaranlıq
ay görünmür tanrım söylə ay hanı
əsən rüzgar sanki durur biranlıq
dənizdə çırpınır gecənin canı
Buzovna yolunda işıqlar sönüb
umud yarpaqları göyə sovrulur
yenə əski günlər geriyə dönüb
dərd ürəkdə qovğa kimi qovrulur
ağlıma Nazimdən bir misra gəldi
o şeirin havası doldu içimə
kor küçə fənəri gözünü sildi
aylardan may ayı, günlərdən cümə
bir lal aşıq çaldı qara sazını
qara sazda yuva qurub ürəyim
aynada oxudum alın yazımı
aynada qeyb oldu uçan mələyim
rok-n-roll xatirəsi
bir xatirəm yaşayır növbahar kafesində
bir ruh kimi yaşayır guya ki bəxtiyardı
təsəlli aramıram daha yağmur səsində
bir zamanlar dünyada başqa bir Adil vardı
bu kafeyə gələrdi soyuq şərab içərdi
hər günü son gün kimi yaşayardı dünyada
dost dediyi adamın günahından keçərdi
sevdiyi bir qadını öldürərdi röyada
lennonun eynəyinə bənzəyirdi eynəyi
bir rok-n-roll havası vardı dərdli başında
heç sözünə baxmazdı ritmi pozuq ürəyi
saqqalı ağarmışdı hələ otuz yaşında
ölümün yalnızlığı səsləyir onu bəzən
umudun ağ yelkəni uzaqlaşır hər səhər
növbahar kafesini əbəs axtarırsan sən
sənə demişdim axı labirintdi bu şəhər
əlvida
daha mənə təsəlli yox
yay gecələrində belə sənin səsin soyuq
yay gecələrində belə güzgülər buz kimi
yay gecələrində belə buz bağlamış güzgülərdən
ölüm baxır gözlərimə bir qara kabus kimi
daha mənə təsəlli yox
daha yollarım bağlı
əlim ayağım qollarım bağlı
yenə çıldırıb ölümün ağlı
uzaqlarda uzaqlarda xınalı dağlar
xınalı dağlarda analar ağlar
uzaqlarda ay işıqlı bir dəniz
məni güllələyin siz
daha yollarım bağlı
əlvida dağlar əlvida
ölülər sağlar əlvida
əlvida könül ahlarım
əlvida günahlarım
yollarda qaldı gözlərim
dindirmə məni laldı gözlərim
güzgüdəki adam
adam öz adını unudur bəzən
bir səhər güzgüyə baxıb görür ki
gözləri qan çəkib güzgüdəki adamın
güzgüdəki adam çıx güzgüdən
çıxmasan güzgünü sındıraram mən
amma inanma sözümə
gücüm çatmaz bu güzgüyə
gücüm çatsa da əl qaldırmaram
güzgüdəki adam bağışla məni
çap etdirə bilmədim şeirlərini
satılmadım satmadım
bir də satmaq üçünmü söylə
öz-özünə oxunan dualar
özüm istəmədən aldatdım səni
vaxtsız qocaltdım səni
güzgüdəki adam kimsən nəçisən
alnımda tanrının bir qəmli şeiri
nə günahın sahibiydim belə uzun yaşadım
otuz yaş da qocalıqdı mənimçün
gicgahımda bir ağrı var
qəfil sancır gicgahımda bir damar
güllə yeridi bəlkə
bir nar çiçəyi açıb
könlümün budağında
güllə yeridi bəlkə
gözlərimdə bir qürbət qaranlığı
aydınlanan yerdəcə
içimə qorxu salan nədir birdən birə
mən səhrada tənha atlı
alnımda tanrının bir qəmli şeiri
alnımda bir öpüş yeri
güllə yeridi bəlkə
uzun gecənin şeiri
bəzən vağzallarda qatar gecikir
hardasa dağlarda bahar gecikir
gecikmiş məhəbbət romanları var
aynada xatirə dumanları var
mən şeir yazıram gecəyarısı
sancır ürəyimi bir bal arısı
ağlama gözünün yaşlarını sil
gecəyə qar yağır umrumda deyil
hanı rahatlığım dincliyim hanı
o qafası sərxoş gəncliyim hanı
mən sənin ömründən çıxıb gedərəm
alnıma bir güllə sıxıb gedərəm
pəncərə önündən bir kölgə keçir
mənim gümanımdan bir bəlkə keçir
çox uzun bir gecə dekabr ayı
sanki gülümsəyir oyuncaq ayı
gəl otur yanımda səssiz sədasız
ayrılaq bu gecə qansız qadasız
son dəfə bir şeir oxuyum sənə
hər şeyi təzədən başlayaq yenə
