“Aydın yol” rus poeziyasının görkəmli nümayəndəsi Maksimilian  Voloşinin (1877–1932) şeirlərini təqdim edir

Köhnə məktubların, boyat sözlərin

Doymuram o yorğun hənirtisindən…

Solan çiçək ətri, gül ətri gəlir

Onların çarəsiz iniltisindən.

Bəzəkli hərflər, naxışlı xətlər

Qurumuş otların xışıltısıdır.

Tələsik yazılmış tanış sətirlər

Kədərli bir şeir pıçıltısıdır.

Yenə də qayıdar, duyular yenə

Solğun çiçəklərin xəfif varlığı;

Necə də doğmadır, yaxındır mənə

Onların bu yorğun füsunkarlığı…

* * *

Bu gecə o zərif əllərində mən

Bir titrək çırağa, oda dönəcəm...

Büdrəmə, yıxılma daş pillələrdə:

      Yerə salsan – sınacam,

      Nəfəs alsan – sönəcəm.

Məni öz qəsrinin toranlığından

Ovcunda ehmalca keçirib apar –

O yolun ən qatı qaranlığında

Bizim ürəyimiz şiddətlə çarpar…

Sənin ovucların mağara kimi –

İşartısı gələn mən də bir çıraq;

Yanacam ovcunda ikona kimi…

Bəlkə, məni elə sənsən yandıran?

Tərcümə edən: Mahir N. Qarayev