Page 155 - Əlifba
P. 155
SÜLH QUŞU
(Əfsanә)
Keçmiş zamanlarda iki qonşu ölkәnin şahı bir-biri ilә düşmәnçilik edirdi.
Günlәrin bir günü şahlardan biri o birinә müharibә elan etdi.
Döyüşә çağırılan şah uzun illәr idi ki, müharibә etmirdi deyә, döyüş paltarı
köhnәl mişdi vә şah onu sarayın uzaq otaqlarından birinin küncünә atmışdı.
Qonşu dövlәt onu döyüşә çağıranda, şah anasın dan dәbilqәsini gәtirmәyi
xahiş etdi. Anası dәbilqә üçün gedib, geriyә әliboş qayıtdı. Şah tәәccüblәndi:
– Dәbilqәmi niyә gәtirmәdin? – Deyә anasından soruşdu.
Anası:
– Dәbilqәn o qәdәr ağırdır ki, yerindәn tәrpәdә bilmәdim, – deyә cavab
verdi.
Şah ayağa qalxdı:
– Mәnim gücüm çatar! – Deyib dәbilqәnin ardınca getmәk istәyәndә, anası
oğlunun ayaqlarına döşәndi:
– Sәni and verirәm südümә, oğul, dәbilqәyә dәymә!
Şah heyrәtlә:
– Ana, mәn şaham! Döyüş meydanına dәbilqәsiz necә çıxım? –
Deyәndә anası gördüklәrini açıb oğluna danışdı:
155
