Page 376 - Antologiya_Gencler_Yeni_Design_Son_Layout 1

Gənc yazarların ədəbiyyat almanaxı

Şaxta Baba

İncəsənət Universitetində oxuyanda Aydını oynamaq istəyirdim. Ən böyük arzum
bu idi. Təyinatımı M. şəhərindəki teatra verdilər. Kefim pozulmadı. O qədər böyük ak-
tyor sənətə əyalətdə başlayıb, sonra parlayıb ki.
Amma burda işlərim düz gətirmədi. Düzəməlli bir tamaşa qoyulmurdu. İcra
başçısının atası dramaturq idi. Ancaq onun əsərlərini qoyurdular. Polisin rəşadəti,
Qarabağ, vətənpərvərlik haqda dramlar yazırdı. Mənə də elə-belə rollar verirdilər. Cəmi
150 manat maaş alırdım. Yarıac dolanırdım. Toya da getməyə ürəyim gəlmirdi. Bütün
boş vaxtımda kitab oxuyurdum. Rayon kitabxanasında kitab qoymamışdım. Axırda evə
internet çəkdirib kompüterlə oxumağa başladım.
Bir gün bir dram yazdım. Onu rejissora göstərdim. Oxudu. Dedi sonra qoyarıq.
Sonra ondan dramı istədim. Nə qədər axtardısa, tapa bilmədi. Dedi itirmişəm. Yaxşı ki,
kompüterimdə vardı. Bir müddət sonra dram səhnəyə qoyuldu. Amma müəllif yerində
icra başçısının atasının adı vardı. Əvvəlcə xeyli əsəbiləşdim. Sonra vecimə almadım.
Yaxşı ki, baş rolu mənə verdilər. Pis oynamadım. Premyeradan sonra müəllif bizi
qonaqlığa apardı. Cibimə yüz manat qoyub dedi ki, nə problemin olsa, zəng vur.
Təşəkkür elədim.
Kirayə pulunun əlindən cana yığılmışdım. Bir gün baş rejissor məni yanına çağırdı.
Dedi ki, gözətçi ştatı almışam, onu sənə verim, gecə də burda qalarsan. Razılaşdım.
Kitablarımı, kompüterimi gətirdim. Gəlirim də 100 manat qalxdı.
Baş rejissor hamımıza Şaxta Baba paltarı aldı. Dedi, bundan sonra kim istəsə, evlərə
gedib Şaxta Babalıq edəcək. Aktrisa az olduğu üçün Şaxta Babaların çoxu tək işləyirdi.
Qar Qızla bir yerdə 40, təkcə Şaxta Baba üçün isə 20 manat alırdıq. Pulun da yarısı
teatrın idi. Yarım saata 10 manat qazanırdım.
Sonra məni göndərdilər Parkdakı yolkanın yanına. Günə 30-40 manat pul
qazanırdım. Uşaqlara şeir dedizdirirdim, onları əyləndirirdim. Bir dəfə iki oğlu ilə gələn
ata mənə 50 manat verdi. Öz şəhərimdə, yəqin ki, park Şaxta Babası olmağa razı
olmazdım, utanardım. Amma burda məni teatrın işçilərindən başqa, heç kim tanımırdı.
Bir gün iki qızla anası gəldi. Qızın biri balaca, o birisi böyük idi. Şeir dedilər, onlara
konfet verdim. Anası mənə gizlicə iki bağlama verdi. Onu da uşaqlara verdim. Sonra
şəkil çəkdirdik. Sağollaşıb getdilər. Balacanın üzü elə gülürdü ki, səhərki dilxorçuluğum
da keçdi.
Dörd-beş gün sonra bir cavan oğlan gəldi. Əlində də bir şəkil. Soruşdu ki, bu
sənsən? Qızların anaları ilə çəkdirdiyim şəkil idi. Dedim ki, hə, mənəm. Cibindən
376