Page 351 - Antologiya_Gencler_Yeni_Design_Son_Layout 1

Tuten xatun özünə tamlıqla bələd olmadan böyüyürdü. Hərbi təlim ilə xüsusi
müəllimlər məşğul olurdu, oğlanlardan uzaq saxlanılırdı. Kahin ona kişilik dərsləri keçər,
hərbi müəllimi isə ox atmağı, nizə tutmağı, silahla davranmağı öyrədərdi.
Şəninə nəğmələr qoşulardı balaca şəhzadənin. Kənizlər üzünü görmədən belə, ona
aşiq olardılar.
Qızıla bürünmüş kəcavələr qara qulların çiyinləri üzərində şəhər meydanından
keçərdi. Tuten xatunun siması yaxasına çəkilmiş qızıl plitələrdən par-par parlayardı. Bu
işıq sıçrayışından onun üzünü görmək mümkün olmurdu. Adətən fironlar bunu allah
olduqlarını xalqa nümayiş etdirməkçün edərdilər. İşıqdan gözü qamaşan kütlə fironların
üzünə nur qonduğunu düşünər, onları ilahiləşdirərdilər. Tuten xatun bu iddiadan uzaq
birisi idi. Əsas məqsədi sinəsi üzərində qaralan damğa yerini, ləkəni gizlətmək idi.
Halbuki bu ləkənin niyə onun üzərində olmasını anlamırdı. Hamının onun kimi
olduğunu düşünürdü.
Onun yeniyetməliyi çox çılğın keçirdi. Gənc şəhzadə sanki özünü axtarırdı. Bəzən
həddindən artıq kobud, bəzən isə həddindən artıq mülayim olurdu. Onu bəzəməyə
gələn kənizləri heç sevməzdi. Ona toxunan qadın əllərini qovlayardı daima. Qadın
nazına nifrət edərdi. Amma hərdən gözünə çəkilən sürmədən həm də xoşhallanardı.
Exnaton çox dərd çəkirdi. Qorxulu, dəhşət dolu yuxuları gecə kabusuna çevrilmişdi.
Amma hər şeyi yenidən bərpa etmək üçün çox gec idi. Övladına içirdilən xüsusi
məhlullar onun səsini kobudlaşdırar, daxili orqanlarının inkişafını saxlayardı. Exnaton Tuten xatun
əslində bu minvalla övladının çox yaşamayacağını gözəl bilirdi. Amma nə etməli? Özü
də artıq köç karvanına qoşulmaq üçün məqam gözləyirdi. Anası Tiyin qəfləti ölümü
Günel Eyvazlı.
onu bir az da zəiflətmişdi. Nefertitinin heç olmamış kimi qeybə çəkilməsi, sarayda
başlayan hərc-mərclik, kahinlərin ədavəti onu sarsıdırdı. Çıxış yolu özünü taleyin
ağuşuna atmaq idi. Belə məqamlarda ən doğru yol elə bu idi. Tale küləkləri Misir
taleyini də dəyişmək üçün hələ çox əsməliydi.

* * *
Tuten xatun meylini qoca kahinə salmışdı. Ondan heç nəyi gizlətmirdi. Saatlarla
başını kahinin dizləri üzərinə qoyub məsləhətlərinə qulaq asardı. Özü də olanlardan
ona nəql edərdi. Günlərin bir günü Tuten xatun qəlbinin dərinliyində onu narahat edən
bir hissi kahinlə bölüşür.
– Kahin, mən qəribəyəm. Bax burda, sol sinəmin altında nə isə çırpınır. O nədir?
– Ürəyindir, balaca.
– Bax, qulaq as, sənin yanında çox sakitdir, amma Amentonu gördükdə elə şiddətlə
döyünür ki... Anlamıram.
351